Verslag Turnen Dames . Regiokampioenschap NTS div.4 en 5
zaterdag 11 mei 2019 | door: Michiel van Deijnen | lees ook hier.
Just give me lazy days on the beach front. Wil net heel dag sit op die see sand.(Jack Parow, 2011)
Regiofinale 4e en 5e divisie, Amersfoort.
Een waterig zonnetje schijnt door een kier in de gordijnen als deze verslaggever gewekt wordt met de klanken van bovenstaand nummer. Na de slaap uit de ogen gewreven te hebben en de geur van verse, pruttelende koffie zich door het huis verspreid valt het oog op een netjes opgevouwen wit, blauw met zwart trainingspak. Competition day!
Na een rustig en zonnig ritje van ongeveer een half uur is het lastig een plekje te vinden op een op dat moment afgeladen parkeerplaats. Een stuk drukker dan de eerdere wedstrijden in de hal van Amersfoort. Bij binnenkomst wordt deze verslaggever begroet door vrolijke klanken van vloermuziek, op een vloer die met de wedstrijd schever gaat liggen, als ook de laatste oefeningen in de eerste wedstrijd van de dag afgerond worden. Helaas niet de laatste oefeningen van Renske en Steffie kunnen zien, die waren al klaar. Met zo bleek een klein half uurtje en een cappuccino later, hun voorlaatste wedstrijd van het seizoen.
Toen was de beurt aan Sharon. Na een rustig plekje gezocht te hebben voor de warming up, 144m2 blijkt voor 64 turnsters toch net even wat te klein, kwam de tijd voor de opmars. Opstellen achter de bordjes en dan oplopen naar baan 1. Dit was net even wat anders dan anders en ook deze verslaggever moest er even aan wennen. Solide sprong (10,450) met daarna, zoals toch gebruikelijk is lang wachten op het volgende toestel. Met negen turnsters per groep duren de ronden toch net wat langer. Leertjes worden opgeduikeld uit de tas met de bijbehorende polsbanden. Elastiekjes gecontroleerd, klaar voor brug! Na het eerste beurtje bleek het toch ietwat glad te zijn aan de bovenste. Met hulp van een kabel van een andere brug was dit euvel grotendeels verholpen. Na zes voorgangsters, de laatste peptalk van deze verslaggever, of is het toch coach, het noteren van nummer 78 door de jury, werd het groene licht gegeven. Netter dan normaal, ja dat is mogelijk, maar wel duidelijk met de rem op de opzwaaien en een stick landing na een luttele 20 seconden ging het licht weer op rood. Resultaat: 9.200. Direct de leertjes af, slok drinken naar binnen en klaarmaken voor balk. Weer moesten we een rustig plekje opzoeken, de wachtruimtes tussen de toestellen waren blijkbaar ook te klein voor 36 turnsters. Voorbereiding op balk. Na op een lijntje wat boogjes achterover gedaan te hebben, netjes recht met gelijk duwen werd het tijd voor het echte werk. Waar deze verslaggever dacht dat na het aanmelden bij de jury het direct tijd was om in te turnen, gezien de vele turnsters en de weinige tijd, had hij het mis. Er moest nog gewacht worden op een praatje over juryleden en bedankjes. Midden in de wedstrijd! Zou dat de grondslag geweest kunnen zijn van het verloop van de balkoefening? We houden het er maar op. Na het weghalen van de plank, wat in de zaal van Amersfoort altijd de nodige acrobatiek van deze verslaggever met zich meebrengt, kon het oog vallen op een gymnastische verbinding waar twijfel over bestond. Zou die wel gegeven worden, zou die niet gegeven worden. Daarna kwam het ingeturnde boogje. Waar hij zonder druk en zonder balk zonder problemen lukte en vrijdagavond in de training ook erg stabiel was ging het nu bij de inzet al verkeerd. Naast de balk. Niet met de handen, maar wel met de voeten, waar je toch liever met je voeten op de balk komt te staan. Jammer. Uiteindelijk toch nog een meevallende score van 9,750 en waarschijnlijk een wel tellende gymnastische verbinding. Na enige teleurstelling over het niet halen van het boogje ging de focus al snel naar het laatste toestel. Dat grote, maar voor 64 turnsters toch te kleine, blauwe oppervlak wat steeds schever in de zaal komt te liggen. Vloer! Na wat stroef inturnen was het tijd om te knallen. Wie de vloermuziek van Sharon kent, weet dat het risico bestaat dat er te vroeg geklapt kan worden. En dat was ook nu het geval! Tot twee keer toe klonk er een voorzichtig applaus van de tribune op het moment van een kleine pauze in de muziek. Na een solide oefening zonder grote fouten stond er een totaal van 10.400 op het bord. Met een totaalscore van 39.800 en een 25e plaats waren de inspanningen helaas niet genoeg om plaatsing naar de districtfinale af te dwingen. Het gat met de veilige 18e plek bedraagt 0,883. Dan ga je toch denken als... Als dat boogje niet scheef maar recht was gegaan, wat had er dan ingezeten? Of als de rem niet op de opzwaaien had gezeten. Afijn, feit is dat Sharon haar laatste wedstrijd bij de junioren geturnd heeft en zich volgend jaar mag meten met de senioren.
Sharon was zich aan het opmaken om de reis huiswaarts te maken, deze verslaggever kon even genieten van het respijt van een kleine pauze en wat versterking voor de inwendige mens. Want in de laatste wedstrijd van de dag was het hard werken voor deze verslaggever. Met maar liefst vier turnsters, verdeeld over alle toestellen in de zaal, lees: beide banen. Gelukkig was één van de collegae blijven hangen om wat werkdruk weg te nemen en het overzicht te houden.
Het was de beurt aan Anna, Fleur, Milou en Rianne. Na weer wat meer ruimte gezocht te hebben, de 144 m2 blauw oppervlak leken nog kleiner of de turnsters waren gegroeid, kon de laatste wedstrijd beginnen. Meters huidskleurige tape werden nog snel om wat feller gekleurde, diverse pols- en kniebescherming geplakt om geen aftrek voor onjuiste kleding mee te pakken. Tijdens de algemene warming up moest deze verslaggever een parcours afleggen dat prima in een aflevering van Wipe-Out had gekund. Rondvliegende armen, benen en knieën ontwijkend uiteindelijk toch de laatste tips en peptalks kunnen geven aan de vier resterende meiden die de kleuren van Levitas verdedigden.
De meisjes met de bordjes werden opgezocht, trainingspakken en sokken afgegeven en in broekzakken gestopt. Muziek! Opmars naar vloer en daar inturnen. Dit was, althans voor deze verslaggever, het makkelijke deel van de wedstrijd. Alle vier beginnen op vloer, dus overzichtelijk. Na solide inturnen, het oprakelen van verkeersregels, wie had er voorrang als je van rechts komt? Ook op een turnvloer geldt dit. Na solide oefeningen van Fleur (10.200) en Rianne (10.150) was het de beurt aan een ietwat zenuwachtige Anna. Eerste serie overslag salto, staan en ontspannen door. Resultaat een 9.950. Na enige tijd wachten was het de beurt aan Milou. Goede flikflak, iets te veel snelheid in de overslag, maar wel een tevreden Milou (9.050). Na enige tijd wachten was het weer opstellen bij de jury en door naar sprong. Net zoals in de tweede wedstrijd ronde is er door deze verslaggever niet heel veel bijzonders te vertellen. Solide sprongen, de één wat netter dan de ander en vooral lang wachten op het doordraaien naar brug. Brug...tja. Het heeft een geschiedenis. Wat misschien nog wel passender was dat vlak voor het doordraaien er een instrumentale versie van Highway to Hell gebruikt is voor een vloeroefening. Een voorbode?
Het blijkt vooral voor Fleur een voorbode te zijn. Tijdens het inturnen al onder het bezigen van verschillende krachttermen. Na wat research door uw verslaggever bleek deze episode nog redelijk mild te zijn. Afijn. Daarbij kwam nog dat de brug waarop geturnd zou worden ook nog te laag was voor Rianne. Of Rianne te groot. Ik laat de keus bij mijn lezers. Gelukkig was er nog een reserve brug die wel hoog genoeg was. Tijd voor oefeningen! Anna mocht het spits afbijten als derde in de groep op het derde toestel. Solide oefening, kleine touché en wat schoonheidsfoutjes die zwaar schenen mee te wegen, 8,133. Na enige verwarring vanwege de tweede brug moest Fleur aantreden. Waar tijdens het inturnen met een onbedoelde wipper de ligger nog gepakt werd, werd het tijdens de wedstrijd een dood vogeltje met een val. Helaas. Na enige paniek wel de oefening afgemaakt en met een 9.367 nog geluk gehad. Rianne aan de hogere brug zette een solide (hoewel met wat mindere netheid) oefening neer met een stick uit de salto, 8.967. Milou op de andere baan ging ondertussen als een speer! Met als resultaat een 11.133. Na de laatste keer doordraaien, balk voor iedereen. Kort inturnen, iedereen kon twee beurtjes maken. Deze verslaggever zag dat er een goede afsluiting in zat. Als Levitasturnster waren we als laatste aan de beurt op dit toestel. Milou op de andere baan was wat eerder. Quote van Milou: ‘Je kan een bom laten afgaan, ik blijf op die balk staan.’
Anders ging het bij Anna. Na een twijfel, van zowel Anna als de jury, over een gymnastische verbinding, dit vervolgens ook wat luider uitspreken tijdens de oefening door de jury, sloeg de twijfel nog harder toe. En iedereen weet het: What has been heard, cannot be unheard... Iets wiebeliger dan voorheen kwam de afsprong. Resultaat: een perfecte 10.000. Hoewel een 10.000 in het huidige turnen helaas toch niet meer het hoogst haalbare is. Fleur turnde iets daarvoor dé balkoefening van haar actieve turncarrière. En deze verslaggever geloofd nog steeds zijn ogen niet, er zat een radslag in waarbij het toestel niet verlaten werd! Resultaat was een hele goede 11.250. Rianne kon daar niet heel ver achter blijven met een 11.200.
Een kleine 20 minuten later stond de einduitslag op het bord. Milou en Anna kunnen zich gaan voorbereiden op volgend jaar. Fleur en Rianne moeten nog één keer aan de bak dit seizoen. En wel op 25 maart in Amsterdam tijdens de districtsfinale. Deze verslaggever zal proberen daar bij aanwezig te zijn.
Na het in ontvangst nemen van de medailles door de andere turnsters, het uitdelen van bedankjes en het in gedachten toch nostalgisch terugdenkend aan de eigen turncarrière, bijna 20 jaar geleden, is de tijd aangebroken om tevreden huiswaarts te keren.
There’s a lot of good things that happened back then, but I can’t keep going on about way back when. Jack Parow (2010)